Mutsuz olmak nasıl anlatılır? Uzun uzun yazacağınızı sandığınız bir duygu aslında, değil mi? Öyle derinden yaşarsınız ki dolu dolu anlatabileceğinizi düşünürsünüz... O kadar yerleşir ki içinize, öyle birşeydir ki sizi aldatır, yazmaya koyulduğunuzda ser verir sır vermez... Yazdırmaz... En fazla "Mutsuzum işte" dersiniz... Ruh halinizi ifade iki kelimeyle sınırlıdır... Neden? Evet, sorunun kaynağına inmek, geçmişi deşmek iyi fikir, sorunun kaynağına inerim ben de, geri alırım zamanı ne beni mutsuz etti öğrenmek ve kendime mantıklı bir açıklama yapmak için... Bazen işe yarar... Mutsuzluğum zaten ufak birşeydense geçer, biri beni kırmışsa ve mutsuz olmuşsam beni kıranın bunu başkalarına da yaptığını ve belki bir zaman benim de ona böyle kötü davrandığımı düşünürüm. Geçer o zaman... Ama... Daha kötüsü vardır bunun... Kalbiniz paramparça olmuşsa, birşeyi istemeye istemeye bitirdiğinizde, önemli mantıklı kararlar aldığınızda, duygularınıza hiç fikir sorulmamışsa... ...o mutsuzluk ne yaparsanız yapın geçmez... Keyfi gelirse belki... Elinizden hiçbirşey geçmez... Çocuk değilsinizdir artık, yeni bir oyuncak sizi sevindirmez, mutsuzluğunuzu unutturmaz, kafanızı başka şeye veremezsiniz... Nereye gitseniz kara bir bulut kafanızın üzerindedir... Ağlasanız geçmez, "ağla içini dökersin" tavsiyesi yalan olur o zaman... Hobi diye birşey kalmaz, sevdiğiniz birşeyi yapsanız da o artık çok da sevmediğiniz birşey oluvermiştir... Kalbiniz parça parça olmuşsa... En kötüsü de budur... Kalbiniz paramparça olmuşsa kafanızı duvarlara vurabilirsiniz, bunun sorumlusu sizsinizdir... Kalbinize gereken değeri vermediğiniz için sizden intikam alıyor çünkü... O artık üzüntüden sıkışmak istemiyor, mutluluktan deli gibi çarpmak istiyor çünkü... Siz onun kıymetini bilmiyorsunuz çünkü... O başkasına verilmek istemiyor artık çünkü... Göçebe yaşamak istemiyor çünkü... Birine verilip ömrünün sonuna kadar orada mutlu yaşamak istiyor çünkü... Dinliyor musunuz? O inatçı ama korkun bence, feci intikam alıyor... Vücudumuzda bir yer kesildiğinde, kanadığında yara olduğunda kendi kendini yeniler, iyileşir ya, kalp bunu yapamıyor... Kalp yalnızken bunu yapmak istemiyor... Kalbin kırığı iyileşmiyor... Ve bunu da şu an mutsuz olarak ödüyorsunuz... Geçen sene yatağımda yatmış, sessizce tavana bakıyordum, mutsuz olduğumda en sık yaptığım şeydir zaten... bakıp bakıp düşünüyordum... Arkadaşlarımdan biri beni yine merak etmiş ki onlar da olmasa, beni düşünmeseler ne yaparım bilmem... mesaj attı"ne yapıyorsun" diye "kalbim kırıldı kımıldamadan yatıyorum estetik dikiş olsun iz kalmasın diye" demiştim... Öyleydi... Zor oldu ama geçti o zamanın, o kırıklığın izi kalmadı, gayet de estetik oldu...
Şimdi kımıldamadan yatmak için vakit yok, görmezden de gelinmiyor, bu kalp yine benimle inatlaşıyor...
sibo - ( 11/1/2007 )
Gerçektende doğru.Kalbim kırıldımı kendimi bi köşeye sıkışmış hissediyorum.Kalbime yalvarmak geliyor içimden lütfen her şeyi unut diye.Ama anlamıyor.Belkide kalp kırıkları insanı büyütüyor.Allahım kimseye iyleşmiycek kalp kırığı vermesin. immortal_seyda - ( 7/5/2008 )
gerçekten burda bazı yerlerde beni anlatmışssınız.elime kalem kağıt aldığımda aslında bir bakmışım o kadar mutsuzum ama kağıt bomboş belkide sebebi küçük.hislerime tercüman olmuşsunuz yazınız için teşekkürler yüreğinize sağlık
Yazar olmak ister misiniz?
Yazar olarak tiyatrodunyasi.com ailesine katılmak, yazılarınızı yüzbinlerce tiyatroseverle paylaşmak isterseniz tiyatrodunyasi@tiyatrodunyasi.com adresine mail gönderebilirsiniz...