Halkımızın tiyatroya olan ilgisi ne denli? Sormak bile tiyatro sanatçısının içini büzmekte. Neden böyle bir soru soruluyor ki? Tercihimiz sorunun sorulması mı sanki? Biz hiç mi istemiyoruz halkın her gece tiyatro salonlarını doldurup, her oyunu kapalı gişe oynanmasını sağlamasını? E sağlamayınca soruyoruz, mecburen! Çünkü bizim halkımız oluşan yeni jenerasyonla tiyatro izleyicisi olmayı becerebilmiş değil, hakkıyla. seksenlerdeki izleyici kitlesinin çocukları elbette hiç tiyatro izlemiyor değiller ve fakat izleyenler daha azınlıkta. Ha bazı tiyatro grupları var tabi ki her oyunu kapalı gişe oynuyor. Fakat salon yüz kişilik olunca bu pek zor olmuyor. Eskiye göre kıyaslamamın nedeni: o yüz kişiyi beş yüz kişilik bir salona koyduğunuzda, aynı oyunda geriye kalan dört yüz boş koltuğu görünce psikolojik olarak yenik düşebilme olasılığımızdır!
Balıkesir’in Ayvalık ilçesinde Şeref Çetin tiyatrosu tiyatroyu her şekilde ve kesimde sevdirebilmek için sokağa çıkmış ve belediye otobüslerinde, caddelerde, kahvehanelerde sergiledikleri oyunlarla ilgi çekmeyi başarmış durumdalar. Amaçları tiyatroyu halka sevdirebilmek. Bir yandan bir sanatçı olarak insanın hoşuna giderken bir yandan da hafi belim bükülüyor. Halk kendiliğinden tiyatro gösterisi izleyemiyor veya izlemiyor fakat sanatçı ille de izlesin diye yolculuğunda bile bir oyun sergiliyor. Her zaman olduğu gibi yine yanlış anlaşılmasın elbette ki destekliyorum, desteklenmelidir de fakat buna gerek kalmadan bizim insanımız neden haftada bir gecesini ayırıp tiyatroya gitmiyor da sanatçı bunu yapma gereğinde hissediyor kendini? Cuma günü şu diziden cumanın ertesi günü bu diziye zaplamak yetmezmiş gibi Pazar ve ertesine de başka diziler contalayıp zap yaptıktan sonra Salı ve Çarşamba ve Perşembe de nasiplerini almaktalar.
Uzun zamandır duyulduğunu bile duymuyorum:
-Özür dilerim, o saatte tiyatroya gidiyoruz biz cuma günleri.
Evet bunun yerine başka cümleler de kurulabiliyor arkasına;
-... Ama haftaya da gideriz ya neredeymiş maç?
Maçlar, diziler, misafirlikcilik oynamalar, lafları gözünden anlayıp deyip koymalar ve bunların eylemkopileri yüzünden veya başka sıkıntılardan dolayı halk tiyatro izlemeye üşeniyor! Siz üşenin ey halk, benim emektar sanatçım gelir otobüsünde skeçini oynar ve sen indiğinde senin pazar çantalarını evine kadar taşır. İyi günler, kolay gelsin abla, abime selam, başka yolculukta onu da getir, biz otobüs durağındayız, radyo gibi siz gidene kadar istediğiniz notadan çalarız, mimikleriniz güleç olsun!
Yazar olmak ister misiniz?
Yazar olarak tiyatrodunyasi.com ailesine katılmak, yazılarınızı yüzbinlerce tiyatroseverle paylaşmak isterseniz tiyatrodunyasi@tiyatrodunyasi.com adresine mail gönderebilirsiniz...
Halkımızın tiyatroya olan ilgisi ne denli? Sormak bile tiyatro sanatçısının içini büzmekte. Neden böyle bir soru soruluyor ki? Tercihimiz sorunun sorulması mı sanki? Biz hiç mi istemiyoruz halkın her gece tiyatro salonlarını doldurup, her oyunu kapalı gişe oynanmasını sağlamasını? E sağlamayınca soruyoruz, mecburen! Çünkü bizim halkımız oluşan yeni jenerasyonla tiyatro izleyicisi olmayı becerebilmiş değil, hakkıyla. seksenlerdeki izleyici kitlesinin çocukları elbette hiç tiyatro izlemiyor değiller ve fakat izleyenler daha azınlıkta. Ha bazı tiyatro grupları var tabi ki her oyunu kapalı gişe oynuyor. Fakat salon yüz kişilik olunca bu pek zor olmuyor. Eskiye göre kıyaslamamın nedeni: o yüz kişiyi beş yüz kişilik bir salona koyduğunuzda, aynı oyunda geriye kalan dört yüz boş koltuğu görünce psikolojik olarak yenik düşebilme olasılığımızdır! 
